В сентябре так далеко до дома, что остаются фотографии и книги. И воистину, можно выбегать на террасу с акацией и миндалем, праздно поглядывать на донжоны, отражая их в зеркале щелчка, можно, каб не жменька той роднай зямлi.
В сентябре так далеко до дома, что остается память.
(
Далей эсэ і фатаграфіі )
Comments 4
Акудовіч мне дужа спадапаўся, калі мы яго праходзілі у курсе філасофіі, а тут, у цябе, з гэтымі прыгожымі фотаздымкамі... што тая песня :)
Reply
Акудовiч спадабаўся і мне, хаця вельмi цяжка было яго чытаць, асабліва мне, бо я мала кажу на беларускім, ды яшчэ навуковым! Але так цікава! И з маімі думкамі ў такт.
Дзякуй табе і за артыкул, і за сяброўства - дзякуй!...
Як жа ўсёткі жадаю цябе ўбачыць.
Reply
Чым далей жыву, тым больш разумею, не, нават адчуваю, што ўсяму - свой час. Двойчы сустрэцца не атрымалася, на трэці - атрымаецца абавязкова. Трэба толькі дачакацца зручнага моманту :)
Дарэчы, пісьмова я "размаўляю" куды лепей, чым у звычайным жыцці. А пры першых сустрэчах губляюся ці проста не нагадваю тую дзяўчыну з Інтэрнэту. Так мне здаецца. Таму - рыхнуйся :)
Reply
Брат запрашае мяне сваімі вачамі паглядзець на будучыя выбары у снежні (ўпэўнена, будзе што паглядзець!), але з-за вучобы ніяк не атрымліваецца. Баюся, што найблізкая паездка на Радзiму будзе толькі ў траўні, бо рускія любяць гэты цудоўны пяты месяц і кожны год спраўна падаўжаюць травеньскія святы:)Але, паверыш,узімку хаты ніколі не была! Толькі ў дзяцінстве раз, даўно.
Чамусьці мне здаецца, што ты сціпла паводзіш. І потом, прыгожая пісьмовая мова лепш і дакладней усяго выдае свайго гаспадара: інтэлігентнага, шчырага чалавека, якім ты, безумоўна, з'яўляешся, і тут мяне не пераканаеш:)
Reply
Leave a comment