და უცბად სხვის სარკეში რომ დინახავ რამხელა შავი რგოლები ჩამოგწოლია თვალებსქვეშ, კარგია თუ მიხვდები, რომ საკუთარ სარკეში ვეღარ ამჩნევ თუ რამდენად დაიღალე ( Read more... )

ბატონმა გ.-მ თქვა, რომ შიზოფრენიის გარდა სხვა დაავადებაც სჭირს, რომელსაც სახელი არ აქვს და რომელიც კოსმიურ განზომილებებს იღებს, რაც გასაკვირია, თუ მისი სხეულის ზომას გავითვალისწინებთ. ასე თქვა, ჩემი სხეულის ზომას თუ გავითვალისწინებთო.

ბატონი გ., რომელიც ოცდაორი წლის სტაჟიორაგოგონას სამოცდაათსგადაცილებული ეგონა, ორმოცდათოთხმეტი წლის აღმოჩნდა. ოღონდ ( Read more... )

"Joe, why don't you go see Doc Daneeka?" Yossarian advised ( Read more... )

პახმელიაზე ჯდომა და ვერ განძრევა. თავში რომ ტრიალებენ აზრები, რა უნდა გააკეთო, რა გაქვს მოსასწრები დღეს და ხვალ და საერთოდ ცხოვრებაში და პატარა დავალებებსაც რომ ვერ ასრულებ. მაგალითად ვუყურებ ჭიქას და ვფიქრობ რომ სამზარეულოში უნდა გავიტანო, იქნებ ყავაც დავისხვა. წარმოვიდგენ როგორ მესიამოვნებოდა ყავა, მაგრამ თითების განძრევა ძალმიძს მარტო, რომ ეს ( Read more... )

"სცენა ბინაში ( Read more... )

საინტერესოა ემიგრაციაში მყოფი "გამოსული ქართველობა". ხშირად შევხვედრივარ აქა-იქ გერმანიაში მცხოვრებ ქართველებს, გადახვეწილებს, რომლებიც არ აპირებენ საქართველოში დაბრუნებას, იმიტომ რომ იქ თვითრეალიზაციას ვერ მოახდენენ ისე, როგორც ევროპაში, იმიტომ რომ იქ სიბნელეა. მესმოდა ამის ყოველთვის და ახლაც მესმის, მაგრამ თან რაღაც არის, რაც მაღიზიანებს. ( Read more... )

ერთ-ერთი ყველაზე დიდ ქართულ მითზე მინდა რაღაც ვთქვა: „ჩვენი შვილებისთვის“ყველაზე აბსტრაქტული და ამავედროს ზუსტი და ყველაზე არაფრისმთმელი და ამ დროს ყველას რომ გულში ესობა ისარივით. ჩვენი, როგორც ერის შვილები, რომლებიც უნდა დავიცვათ. უნივერსალური ინსტრუმენტი ნებისმიერი ლოზუნგის გასამართლებლად ან გასამტყუვნებლად. „ჩვენმა შვილებმა ის არ ნახონ“, „ჩვენი ( Read more... )

Man weint und weint, um nichts, um nicht zu lachen, und nach und nach... wird man wirklich traurig. (...) Das Ende ist im Anfang, und doch macht man weiter. Pause. Ich könnte vielleicht an meiner Geschichte weitermachen, sie beenden und eine andere anfangen. Pause. Ich könnte mich vielleicht auf den Boden werfen. Er richtet sich mühsam auf und läßt ( Read more... )

ჯოხარ ცარნაევი არის ჩვეულებრივი 19 წლის ემიგრანტი ბიჭი, რომელიც ვერ იტანს სამყაროს და გული მოიფხანა. არ მომხდარა აქამდე მსგავსი არაფერი, არა. მაღალი ეშელონებიდან იმდენს იზამენ, რომ რამე პოლიტიკურ კუდს მიაბამენ ამ ყველაფერს - ბოევიკი აქ, ბოევიკი იქ. ოღონდ იმაზე არ დაფიქრდეს ამერიკა, რომ მათ გაბრწყინებულ ქვეყანაში გარემო სამყაროს სიძულვილს უყალიბებს ( Read more... )

სულის არ მჯერა ( Read more... )