Нядоўга я ім была, але ўспамінаў - на ўсё жыццё.
Па старой філфакаўскай звычцы занатоўвала я тады розныя хохмы і цікавосткі. Сёння трыбушыла стары нататнік і натрапіла... Не, я не хачу ведаць гэта адна. Хоць часткова, хоць крыху, а хачу паспавядацца.
І яшчэ: хто пазнае сваю пісаніну - я не вінаватая.
(
”Тое, што карэктар звычайна забірае з сабой у магілу )
Comments 31
Reply
Reply
Ды і ранавата мне і малавата ўсяго.
Reply
"Ды і ранавата мне і малавата ўсяго!"
Ты, галоўнае, занатоўвай, занатоўвай. А яшчэ лепш - скажы каму голасна, каб усе пачулі: "Пішу мемуары!". Глядзіш, і народ да цябе прыемнейшым зробіцца...
Reply
Весёлая работка у тебя :)
Reply
так не павінна было быць, але хай так будзе: карэткары - тожа людзі)
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
Leave a comment