Мы з Таняй пайшлі на джаз у зону гасціннасці. Гэта і стала галоўным уражаннем ўчорашняга дня, перабіць яго магло б толькі нешта больш жудаснае - пажар, масавая нудысцкая акцыя, захоп горада вялізнымі павукамі, раптоўная эпідэмія крывавага паносу. Але нічога з вышэй пералічанага ўчора не адбылося, таму я пішу пра джаз у зоне гасціннасці.


( Read more... )

Сёння пісала ў нататнік (у сапраўдны, папяровы). На трэцяй старонцы рука забалела, пачала слабець і трэсціся, літары зрабіліся крывымі, няшчаснымі, быццам я пісала левай рукой. Каб змагацца з атрафаваннем канечнасці і вярнуць навыкі чыстапісання, я вырашыла занатоўваць па адным уражанні штодня. А некаторыя запісы, магчыма, пераносіць у жж (які ( Read more... )

Раней думала, што людзям так цяжка разыходзіцца, размыкацца, бо расстанне - заўсёды пра смерць - ты вучышся жыць без чалавека, але з успамінамі пра яго. З гэтымі ўсімі пыльнымі балючымі скрынкамі, якія немагчыма разабраць, і гарадамі, якія трэба спазнаваць наноў, цяпер адной. Ты застаешся, а ён знікае. Але ў эпоху фэйсбука (ненавіснага, ненавіснага ( Read more... )

І цяпер можна адчуваць тое ж, што і раней, у часы, калі мы былі ледзьве знаёмыя. Лёгкасць і страх. Самае касмічнае спалучэнне. Штодня я вяртаюся ўвечары дадому, і мне здаецца, тут хтосьці быў без мяне. Я не засцілала ложак раніцой, але ўвечары ён акуратна прыбраны. Я пакінула ўсе шафы расчыненымі, як дзверы ў мінулае, у якіх можа паўстаць хто ( Read more... )

Дзякуй усім за віншаванні! Я цяпер на пытанне "а колькі гадкоў табе споўнілася?" магу какетліва адказваць: "Столькі, колькі градусаў зараз на дварэ". Толькі без мінуса.

( Read more... )

Пазаўчора я першы раз бачыла жывога дэльфіна. Шоў выглядала троху як сход ананімных няўдачнікаў. Першым нумарам марскі леў адразу ж катэгарычна адмовіўся лавіць кольцы, саскочыў з тумбы, збег са сцэны і недаверліва вызіраў з-за дзвярэй на ўсе заклікі дрэсіроўшчыка. Затым быў жанглёр, якога было шкада, бо ён ўспрымаўся як гадаванец дэльфінарыя, ( Read more... )

Сам урачысты момант абнаўлення календара мы прапусцілі. Слухаць традыцыйную прамову і чокацца пад гімн упершыню ўяўлялася абсалютна немагчымым - нават летась слухалі, а цяпер здавалася, кагосьці званітуе проста на стол. Таму мы ўключылі тэлеканал "Белсат", на якім увесь святочны вечар памірала ад рака Вайнона Райдэр, за пяць хвілін да Новага года ( Read more... )

Вельмі пякучы тэкст, ажно да апёкаў
"Мабыць, анёламі не нараджаюцца, а калі-кольвек становяцца, паступова, з гадамі нехта ператвараецца ў анёла. Мы радуемся, што побач жыве такі фантастычны чалавек, нам здаецца, што ён робіцца ўсё больш дасканалым, мудрым, добрым, жаданым. Так і ёсьць. Мы толькі ня думаем, чаму сваёй дасканаласьцю ён так ( Read more... )

( Read more... )