[SF] _+_+_+คู่กัด...คู่กัน_+_+_+

[reeya_areeya]

สวัสดีค่ะทุกคน

Comments

[reeya_areeya]

สามปีผ่านไปคาเมนาชิ คาซึยะและยามาชิตะ โทโมฮิสะเพื่อนรัก ขึ้นชื่อว่าเป็นสองหนุ่มหน้าสวยประจำคณะ มีชายหนุ่มหลายคนวนเวียนตามจีบสองหนุ่มหน้าหวาน แต่เด็กหนุ่มทั้งสองต่างใจแข็งไม่ยอมรับรักใครสักคน โดยทั้งคู่มีเหตุผลส่วนตัวที่ต่างกัน

[reeya_areeya]

โดยอีกฝ่ายจะเป็นขาประจำที่เตะลูกฟุตบอลเข้ามาในห้องชมรม และทุกครั้งจะจบลงด้วยการมีปากเสียงกับเขา จนเป็นที่รู้กันทั่วว่าเขาและนายอาคานิชิ จินสุดแสบเป็นคู่ปรับ คู่กัดกัน

“ขอโทษทีที่บอลปลิวเข้ามา ขอบอลคืนเถอะนะ” ร่างสูงส่งสายตาและน้ำเสียงออดอ้อนขอลูกบอลในมือคู่ปรับคืน

แต่มีหรือที่คาเมนาชิ คาซึยะจะยอมคืนลูกบอลให้คู่ปรับง่ายๆ ต้องมีการสั่งสอนกันก่อน คราวหน้าจะได้ระมัดระวังไม่ให้ลูกบอลปลิวเข้ามาในห้องชมรมศิลปะอีก

“นายอีกแล้วนะนายอาคานิชิ จิน หัดระวังบ้างสิ รู้ไหมว่าบอลของนายเกือบทำรูปปั้นวีนัสตกแตก” คนตัวเล็กเริ่มโวยวายใส่อีกฝ่าย

“ไม่ตกหรอกน่า ฉันรู้ว่าในชมรมมีคนมือไวอย่างน้องคาเมะคอยรับอยู่ รูปปั้นวีนัสไม่มีทางหล่นลงมาตกแตกหรอกน่า” พูดจบฝ่ายชายก็ยักคิ้วยั่วอารมณ์คนขี้โวยวาย ไม่ทันที่ร่างบางจะร้องกรี๊ดออกมา อาคานิชิ จินก็เร่งเครื่องปล่อยหมัดเด็ดออกไปซ้ำอีกหน

“เมื่อกี้น้องคาเมะคิดถึงพี่ใช่ไหม? ถึงได้เรียกหาพี่ดังลั่นสนามเลย อดทนรอพี่อีกนิดนะจ๊ะเดี๋ยวคืนนี้พี่ไปส่งที่บ้านน้องเอง” พูดจบประโยคนี้ ชายหนุ่มก็ร้องเพลงแปลงยั่วเย้าอีกฝ่ายต่อทันที

”โอ โอ้หละเน้อน้องเมะ

[reeya_areeya]

คาซึยะโมโหจัด ที่ถูกอีกฝ่ายฉวยโอกาสร้องเพลงเกี้ยวต่อหน้าคนในชมรม ความโมโหเพิ่มสูงกับลีลากวนประสาทไม่ยอมเลิกของอีกฝ่าย ลูกบอลในมือคนตัวเล็กจึงถูกปาใส่เป้าหมายที่กำลังเต้นยั่วประสาททันที แต่ไม่ได้ผลเมื่ออีกฝ่ายมือไวรับลูกบอลไว้ได้

[reeya_areeya]

ช่วงเวลาพักเที่ยง โรงอาหารของมหาวิทยาลัยเนืองแน่นไปด้วยนักศึกษาที่พากันมารับประทานอาหารกลางวันราวกับว่าอาหารที่โรงอาหารนี้แจกฟรี คงเป็นเพราะนักศึกษาส่วนใหญ่เกียจคร้านที่จะฝ่าแสงแดดอันร้อนแรงออกไปทานอาหารกลางวันที่ร้านภายนอกมหาวิทยาลัยแล้วกลับมาเข้าเรียนในช่วงบ่าย ทุกคนจึงพร้อมใจกันมาใช้บริการโรงอาหารแห่งนี้ จนโรงอาหารที่ค่อนข้างใหญ่ดูคับแคบไปถนัดตา

[reeya_areeya]

ภาพนายกสโสรนักศึกษายิ้มหวานมองดูเด็กหนุ่มร่วมโต๊ะกินของหวานอย่างเอร็ดอร่อย ทำให้คนที่เพิ่งเดินเข้ามาในโรงอาหารถึงกับชะงัก