і зноў шэрыя дамы, зноў бяссэнсоўнасьць мяне ў гэтым горадзе.
І зноў я ў маім любімым горадзе)
дыпрэсія...
калі-небудзь адталкнуўшыся ад зямлі,я траплю ў Тыбет...і вырашу свае жыццёвыя канфлікты рэальнасьці з нерэальнасьцю...

Захад, усход - усюды
аднолькавы смутак.
Восеньскі вецер.

ОЭ-НО ТИСАТО

Гляжу на луну,
И печаль проникает
В самое сердце,
Хотя не только ко мне
Пришло время осени.

пачатак 10 ст.

Калісьці спадар daroha казаў,што сум па Радзіме пройдзе...
а ён толькі павялічваецца...

кожную хвіліну,я генірірую новыя планы,яны генільныя!
кожную гадзіну выкідваю з галавы непатрэбнае
кожны дзень бачу над сабой белую столю
кожны месяц...узгадваю...колькі яго няма...
кожны год ...

раніцай, калі я пайду на залік, я злаўлю сонечны прамень на сваём твары. гэта будзе прыемна.мне так падаецца.
а калі я буду сідзець у аудыторыі,мне будзе падавацца ўсё бясконцым

Меняем реки, страны, города…
Иные двери… Новые года…
А никуда нам от себя не деться,
А если деться - только в никуда.

Омар Хайям

да...усё...да,менавіта зараз. таму шта ( Read more... )

мне проста хочацца выспацца...
каб не прачынацца раніцай пад сусьветнымі праблемамі...
каб проста прачнуцца) і не думаць раніца,вечар...калоквіўм ці іспыт, не думаць што трэба пасьпець туды, а потым тамтуды...а потым прыпаўзьці і ўпасьць)
я хачу сідзець і шыць сваю 15-ху)
глядзець фільмы і думаць ,што два іспыты ў мяне восньнню)

тры месяцы...