пламянеюць паліцы, паляцца кніжкі. мозг раве ды ўздымаецца над горадам-героям, узнагароджаным пасьля апакаліпсісу. апакаліпсісу новае веры, старых літараў ды друкавальных станкоў.

Нешта згубілася ў прасторы думак, пазітыву і словаў ( Read more... )

свой маленькі ды ціхі сусьвет у чырвона-памаранчовых колерах.
свае думкі пакладзеныя на паперу. сваю бясконцасьць якая скончыцца як толькі яе хопіць...
мае дзіўныя сны, ды невялічкія мары. як іншае жыцьцё. як пачуцьці кагосьці з па-за гэтага часу.
літары, вершы, малюнкі - якіх не датыкае рэчаіснасьць.
паветра, якое разбівае на кавалкі...людзі.

ранішні,перасолены амлет адбівае жаданьне куды-небудзь ісьці і што-небудзь рабіць)
ня смачны "супчык" у кубку,наогул забівае усе думкі наконт прыборкі ў пакоі...
а раніца так добра пачыналася)

я дыхаю! адчуваю звар'яцелы водар!
стаю каля зачыненай брамы , ды гляджу...размаўляю...а потым,асалода,хвілінная,жыцьця.
усё неяк так,дзіўна) усё неяк так, па Паланніку)
але...але...горад адпавядае,надвор'е пасуе, і цеплыня тваіх вачэй

Мая ранішняя кава перамешваецца з тваім водарам...кропелька паху мокрага лісьця і зусім трошкі карыцы...
з майго вакна, толькі будоўлю відаць...а раней! які раней быў "інтэрфэйс")) поле,лес) прыгажосьць...
і як жаш ня хочацца з'яжджаць

Восеньскі смутак і каханьне, быццам бы назаўсёды, такое моцнае і вар'яцкае ( Read more... )

Мяне паглынула восень, сваёй шэрай дарогай у неба.
Кожны вечар, як пры адчуваньні навальніцы...боязна.
Сны, як іншыя сусьветы, распіхваюць мае думкі па розных краінах, часах ды кантынэнтах.

мне так сумна-сумна
мне так шэра-шэра
я сіжу на падваконьніку ды бачу сьнег
а ноччу мне сняцца кіты, чорныя, вялікія ,як палова сусьвету. І яны катаюць мяне па мору
а ноччу мне сніцца што мяне дзьве...а можа і тры...і я сама над сабою сьмяюся

буду канфармісткай, напішу пра...музыку ,але не пра музыкаў(!)
і мае спадзяваньні, што ў беларусаў прачнецца мозг у галаве, можа трошкі пазьней...