Аднойчы Сьвінка вярталася з мысу Горн.
Праходзячы па палубе караблю, яна спынілася перад боцманам і смачна плюнула на палубу.
Кот напружыўся й, на ўсялякі выпадак, выпусьціў кіпцюры.
Але боцман толькі ўсьміхнуўся й адсалютаваў.
“Сьвінка, ты чаго?”, - спытаў Кот.
“Мне можна”, - ганарліва адказала Сьвінка. “Хадзем, мне яшчэ завушніцу набываць”.

( Read more... )

Аднойчы Сьвінка захацела новы тэлефон.
“Кот, - сказала яна. - Здаецца, я хачу новы тэлефон!”.
“Добра, - адказаў Кот, - на твой дзень народзінаў купім”.
“Ты зьдзекваешся, - абурылася Сьвінка, - я зараз хачу! Вунь, у гэтым будзільнікі не працуюць, і ўвогуле, ён завісае, ты сам бачыў!”.
“Сьвінка, май сумленьне, мы гэты купілі толькі год таму й тое толькі ( Read more... )

Аднойчы Сьвінка была на ледавіку Пэрыта-Марэна.
Яна асьцярожна перасоўвала капытцамі па ледзяной гладзі, пасьлізнулася, пабалансавала 10 секунд, размахваючы ўсіма канечнасьцямі, і зарылася пятаком у ледзяное крошава.
“Сьвінка”, - сказаў Кот, які праходзіў міма, - “Табе ж сказалі: узяць з сабою кошкі”.
“Я ўзяла з сабой ката”, - прашыпела Сьвінка, ( Read more... )

Аднойчы Сьвінка дастала свой стары тэлефонны нататнік і пачала тэлефанаваць.
“Добры дзень! - сказала яна ў слухаўку. - Памятаеце, вы ня прынялі мяне ў інстытут? Дзякуй вам!”.
Яна паклала слухаўку й набрала наступны нумар.
“Прывет, пачвара! - сказала Сьвінка. - Хачу падзякаваць табе за тое, што ты на мне не жаніўся, хоць і абяцаў”.
Сьвінка пагартала ( Read more... )

Аднойчы Сьвінка вандравала з Катом па гарах.
Яны склалі ў заплечнікі накідкі ад дажджу, джэтбойлы, рандолі, намёт, спальнікі, карэматы, ежу, рушнікі, запасную вопратку і яшчэ тысячу карысных дробязяў.
“Кот, - уздыхнула Сьвінка, - як жа мы ўсё гэта панясем?”
“А давай я панясу заплечнікі, а ты панясеш мяне,” - сказаў Кот.
“Давай!”, - сказала Сьвінка.
“Хм… ( Read more... )

Аднойчы Сьвінка павернулася з Катом з далёкай вандроўкі.
Яны зайшлі ў хату й адчынілі вокны.
У хаце запахла вясной.
Кот зрабіў каву, і яны выйшлі на гаўбец.
“Ну вось мы й павернуліся”, - сказала Сьвінка.
“Значыць, гэта камусьці патрэбна”, - сказаў Кот.

( Read more... )

Аднойчы Сьвінка была гусарам.
Яна піла шампанскае ў буянай кампаніі й змагалася з Напалеонам.
Яна зьнішчала ягоныя часткі адну за адной.
“Сьвінка, - спыталі гаспадары, - “Хочаш яшчэ кавалачак?”.
“Не адмоўлюся”, - ікнула Сьвінка й працягнула пустую талерку.

( Read more... )

Аднойчы Сьвінка й Кот былі на Алімпе.
“Нічо так богі жывуць”, - сказаў Кот, калі яны ўскараскаліся, і пайшоў за сувенірамі.


( Read more... )

Аднойчы Сьвінка зьбіралася на працу.
“Кот, зачыні за мной дзьверы!”, - паклікала яна з калідору.
Кот выйшаў з кухні з кубкам кавы ў лапах.
“Сьвінка, ты чаго гэта? - застыў ён. - На вуліцы мінус дваццаць!”.
“Клін клінам вышыбаюць!”, - сказала Сьвінка й сышла, у купальніку ды шлапаках.


( Read more... )

Аднойчы Сьвінка сядзела ў кавярні са сваёй гламурнай сяброўкай.
“Слухай, - сказала Сьвінка, - А навошта табе такія даўгія пазногці?”.
“Дзеля прыгажосьці”, - адказала сяброўка.
“Хм, яны яшчэ й са стразамі”, - заўважыла Сьвінка.
“Так, гэта Свароўскі”, - сказала сяброўка.
“І як жа ты мыеш посуд з такімі кіпцюрамі? Імі жа забіць можна”, - спытала Сьвінка.
“У ( Read more... )