Ik hou van alleen door de stad fietsen in het donker. Ik fietste vanavond van Berg en Dal naar het huis van mijn ouders in Nijmegen en het was zo koud dat mijn handen prikten en mijn ogen traanden, maar ik zag ontelbaar sterren en een wilde marter ( Read more... )

Zomaar, uit een gesprek:

ik dacht dat ik ophield met schrijven omdat ik naar amsterdam verhuisde, me voor het eerst echt onafhankelijk voelde en niet meer bezeten was door liefde(sverdriet ( Read more... )

Vanochtend liep ik naar buiten en het rook naar lente. Dat was zowel welkom als vertrouwd, want de afgelopen weken heb ik 's nachts bijna onophoudelijk over warmte en de zon gedroomd ( Read more... )

Stiekem heb ik best veel zin in de lente. Dat realiseerde ik me toen ik vanmiddag na twee uurtjes solfège mijn fiets gehuld in een laag ijs aantrof ( Read more... )

Ik schrijf niet omdat ik gelukkig ben.
En ook omdat ik geen internet heb.

( Read more... )

Jongens en meisjes, wat een etmaal.
Tweeduizend en dertien jaar geleden liep Joseph met zijn hoogzwangere Maria door de woestijn. Maria had weeën, maar niemand had plek voor ze. Welcome thatch and litter below!

Click to view

Mijn boeken zijn aan het oog onttrokken en niet meer binnen handbereik en onmiddellijk raak ik in de war. Verward en verlegen op mijn ( Read more... )

Dozen inpakdag 1
Mijn kamer moet in kartonnen dozen.
Ik heb teveel boeken. Maar dat is een contradictio in terminis.
Ik vraag me af wat vreemdelingen over mij zouden denken aan de hand van al mijn spullen, als zij mijn kamer in dozen moesten stoppen.
Onder het inpakken zing ik mee met Laura:
And I'm clearing all the crap out of my room ( Read more... )

Het is vijf over elf in de avond, ik ben alleen thuis en Livejournal is uit de lucht. Er is de afgelopen twee weken veel gebeurd in mijn leven - of ik verwacht van mezelf dat ik denk dat er veel is gebeurd - of er is meer gebeurd dan ik me realiseer of misschien juist minder - of er is weinig gebeurd in mijn leven maar veel met mijzelf. Ik weet dit ( Read more... )

De nacht is nooit donker, behalve dan op het Duitse platteland.
Pas als lichaamsdelen beginnen tegen te sputteren, besef je je hoezeer je ze nodig hebt, maar dat geldt evenzeer voor mensen.

A prioriIk weet niet altijd wat ik belangrijk vind, maar soms wel. Mijn familie vind ik belangrijk. Eten en slapen en het warm hebben vind ik belangrijk. ( Read more... )