Ինձ փաթեթավորեք իմ մենության մեջ ( Read more... )

Կյանքս սառել ա .<<Ստեփանակերտին են խփում>> արտահայտության ու դաշտում արկղերի ու չդասավորված ցաքուցրիվ պոմիդորների մոտ նստած կնոջ ձեռքերի պարզված անզորության մեջ…

Կյանքս սառել մնացել ա անտեր թափված կասկաների կույտի նկարների մեջ…

Կյանքս սառել ա <<կարմիր կակաչները ներկել են դաշտերը>> երգի նոտաների մեջ…

Կյանքս սառել ա <<էսօր առաջնագծում անում են ( Read more... )

Իմ հայրենիքը սկսվում ա մեր շենքից, իմ սենյակի՝ Գուբինի նկարներով ցբխած պատերից, մեր հաճախ փչացող լիֆտից, որտեղ մնալուց մեզ լիֆտի մարդը հանում էր՝ շշով բացելով հարկերի արանքը, հայրենիքս սկսվում ու շարունակվում ա մեր շենքի բակով ու հարևաններով՝ անգամ նստարանին նստած բամբասող տատիկներով, որ տետր ունեն հատուկ, որտեղ նշում են շենքից ով երբ դուրս էկավ, ( Read more... )

Եվ դարից երկար ձգվում է սեպտեմբերի 27ը ( Read more... )

Հանգուցյալի դիակին սպասումը լի էր տարօրինակ լռությամբ....լռությունը ցավեցնում էր...իր խտությամբ, իր երկաթային ծանրությամբ...անհասկանլի ճանապարհով թռած ճնճղուկը ներս սուրաց սենյակ, բախվեց դռանը ու ընկավ...վայրկենապես...ընկավ արագ ու վերջնական, ինչպես և եղբայրը...Բախյունի ձայնը արձագանքեց սահմանի վրա սկսված հերթական կռվից պաշտպանվելու համար ( Read more... )

Փակված եմ....չէ՛, տանը չէ...վախերիս մեջ...մղձավանջային կարոտներիս մեջ...անելանելիությանս անսահմանության գիտակցման մեջ ( Read more... )

Ես կարոտում եմ.....ինձ....հենց ինձ ու միմիայն ինձ....չէ, էգոիստ չեմ ( Read more... )

Պատերազմը չէր հարցնում կին, ծեր, երեխա....վերևում թռչող ինքնաթիռներից չէիր հասկանում՝ մերոնքական են թե թուրքերն են (ադրբեջանցիներին թուրք էին ասում)....հերթական անգամ առանց ծնողների փախցնում էին նրանց՝ քույր ու եղբոր....փախցնում էին այս անգամ քաղաքի բարեկամների տուն....հերթական անգամ...քանի նման հերթական անգամներ էին ապրել, արդեն հաշիվն էլ էին ( Read more... )

«Բարև: Ես քո ցավն եմ: Գիտեմ՝ դու ուզում ես ինձանից ազատվել, ինձ քո կյանքից, մարմնից դուրս շպրտել: Բայց սպասի՛ր....մի քիչ...լսի՛ր...հետո կփորձես շպրտել...հեշտ չի լինի ինձնից ազատվելդ...ստվերդ եմ դարձել..քո կեսն ավելին, քան սերդ, կողակիցդ...Հաշվի՛ր, չէ՞ որ սովորեցրել են քեզ հաշվել, երբ դեռ դպրոց չէիր հաճախում՝ 16մեծը մեծ է 4-ից 4անգամ...ես քեզ ավելի ( Read more... )

Ռեհանով ու կանաչ սոխով կաթնաշոռի համն ունի պապիիս դիաբետի համն ու մանկությանս անհոգության հոտը.... Ինձ սիրող տղամարդու կիսաքրտնիքի հոտն ունի ամենամեծ կորուստներիս ցավի ծանրությունը..... Իմ ստերի բեռից ճկռած խղճիս ձայնը ունի ռոքի՝ մանկությանս անվերադարձելիությունը հիշեցնող տանջանքի մղկտացնող գոռոցի չափը.... Վառվող բամբուկի հոտը ունի գյուղում ( Read more... )