Ու հանկարծ գիտակցում ես, որ էտ քո տարածքը չի, որ զիջես... հանկարծ պարզ տեսնում ես, որ տարածք չունես... որ վաղուց պարտվել ես...քանզի զիջել,պահել,գրկել,բաց թողնել ու չթողնել կարելի ա միայն այն, ինչը քոնն ա...ու թող աստղերը թափվեն ուրիշների համար...դու կյանքի ու աստղաթափի դիտորդների դիտորդն ես միայն...պատահական մի անցորդ փշոտ ու փոշոտ այս լուսավոր ( Read more... )

Էսօր ես քո երկրորդ ծնունդի պատրաստությունը կտեսնեի...բայց ( Read more... )

Կան մարդիկ, ովքեր քեզ ցավեցնում են, մինչև վերջ քամում, ստորացնում, տրորում, որ հետո, իրենց չգոյությունից, մահից, բացակայությունից դու արդեն էլ ցավ չզգաս... անգամ թեթևություն զգաս... տարօրինակ հանգստություն... այլապես ոչ մի տարածական հարթության մեջ, ոչ մի չափման միավորով, ժամանակի ոչ մի ակնթարթում չես կարողանում արդարացում գտնել քեզ հարազատ դարձրած ( Read more... )

Գրում, ջնջում եմ, նորից գրում,հետո ջնջում ( Read more... )

Մահը սարսափելի չի... ուրիշի մահը սարսափելի չի...հարազատի մահը սարսափելի չի... անգամ սեփական մահդ սարսափելի չի..սարսափելին առանց հանգուցյալի քո կյանքն ա... քո խղճուկ գոյության հետագա պարտադիր շարունակումը...ու պարտադիրի գիտակցումը... ու խղճուկ գոյության գիտակցումը... քո' հյուլե լինելու գիտակցումը...սակայն, հենց այն վայրկյանին, երբ հաղթում ես ինքդ ( Read more... )

Էսօր լրանում ա ուղիղ կես տարին, ինչ իմ 2րդ բալիկը մահացավ...մահացավ' դեռ չծնված, մահացավ ծնվելուց օրեր առաջ...ինձ զրկեց իրան ճանաչելու պատվից, պարգևից, իմ աղջկան զրկեց մենակ չմնալու ուրախությունից ( Read more... )

Մահը չարախինդ շնչեց լուռ դեմքին ( Read more... )

Անիծյալ լինես դու, ում պատճառով էսօր նայելով սև ժապավեններին, ասում եմ գոնե 30 էր, ոչ թե 18...որ էսօր անհեր մնացած էրեխու աչքերից չեմ ազդվում, որովհետև արդեն ազդվել եմ անհետ կորածի մոր ու պապիի աչքերից...որ էսօր մահացածի համար մտածում եմ բախտը բերել ա, մահացել ա, գերի չի ընկել...որ էսօր 18 տարեկան զինվորը մտնում ա, ես նստածս տեղից վեր եմ կենում, ( Read more... )

Նայում եմ հաշմանդամ դարձած էրեխեքին, անվասայլակով տանգո պարող տղերքին, գերիների դատերին, ամեն անհետ կորածի ու զոհի պատմություններին, մարդկանց’ քաղաքականության պատճառով իրարից բաժանվելուն, ընթացքում լսվում են ՍՈՒերի ու ռազմական ուղղաթիռների ձայները, անվերջ, անդադար, հետո նայում եմ ԱԺ նիստերը, հետո աչքիս առաջ գալիս ա «Հերոս տղերքը» մեր ֆեյսբուքյան ( Read more... )

Ես նախանձում եմ...
Հանգուցյալներին...
Նրանց գրկում են...նրանց կարոտում...
Ես նախանձում եմ...
Հանգուցյալներին...
Նրանք թարմ ծաղիկներ են միշտ ունենում...
Ես նախանձում եմ...
Հանգուցյալներին...
Նրանք այլևս հավերժ ցավ չեն զգում...
Ես նախանձում եմ...ինձ եմ նախանձում...
Երբ ինքս դեռ հանգուցյալի հագուստ էի կրում...