Փոշմանանք....սպառնալիք...փոշմանանքի սպառնալիք.....պարզապես փոշմանանքը սպառնալիքից շուտ եկավ...աշխարհի օրենքն է դարձել՝ ով շուտ եկավ, նա է տերը ( Read more... )

Դատարկություն բառը դատարկվում ա ներսիդ դատարկությունից ու կամաց-կամաց լցնում մղձավանջիդ ակնթարթային լիությունը.... ու բառեր, բառեր, բառեր, որ ուզում ես գրես, գոռաս, զգաս..... ու անզորություն բառերը գտնելու....

Էսօր քեզ եմ տեսել երազումս...ասում են, մահացածներին երազում փաթաթվելը մեռնելու նշան ա.....ի՜մ մահացած.....իմ կորուստ....բայց դու միշտ ինձ պահել ես, պաշտպանել, անգամ մահացած.....ու երազներում անգամ՝ վտանգից հեռու պահել...էսօր էլ ա՞ տենց.... թե՞ ատամի շարժվելն ավելի ուժեղ կգտնվի մահացածին, թեկուզև իմ մահացածին փաթաթվելուց...սպասում եմ վտանգին... ( Read more... )

Դեմ դիմաց նստած ( Read more... )

Արյունս ա ցավում, հոգիս չէ, արյունս... երակներս տրաքում են արյանս ցավից, անզոր եմ, անօգուտ, անպետք....եթե կարողանայի արյանս բեռի մի մասն ինձ վրա վերցնել....գոնե մի մասը....բայց ինքը պիտի ինքնուրույն շրջանառվի.....ինքը պիտի մենակ քարշ տա իրա լեյկոցիտներին...ու ես մենակ կողքից, արտաքինից նայեմ իրա գործունեությանը.... ու շատ անգամ չհասկանամ, թե ոնց ա ( Read more... )

Երբ զգում ես, որ առանց քեզ ավելի լավ ա, երբ դու լեգենդար խոչընդոտ ես, կարևոր ա ժամանակին թողնել....ցավը կարևոր չի....կարևորը անտրտունջ գնալ....քոնը քոնն ա, ուրիշինը ուրիշինն ա, դու մեկինն ես......ու կարևոր ա էտ պարզ թվաբանությունը ժամանակին սովորել, անտրտունջ սովորել.......

Մենակ ամենահարազարտներն են ամենաօտար դառնում․․ ու գոնե մենակ էտ միտքը կարա հույս տա, որ ինչ-որ ժամանակ ամենահարազատ ես ունեցել․․ ու հիմա խոսալու էնքան բան կա ու գրեթե ոչինչ չկա ասելու, որ միակ թեման մնում ա ավտոմեքենայի անվադողերի փոփոխման հարցը՝ որպես օդում կախված ամենավերջին ու կարևորագույն նորություն․․

Մարդասպանը մնում ա մարդասպան՝ անկախ նրանից ինչքան փոքր ա սպանությունը......ու մարդասպանի, սպանվածի ու ինքնասպանի գերեզմանները հավետ անիծված են.... երանի միայն սպանողի.....

«Կյանքի Հրաշքը պիտի լինեիր, պստի՛կ, բայց ինչքան հեշտ ու տարօրինակ եկար, տենց անցավ ու «հեշտ» էլ հետ ուղարկեցինք քեզ: Անիծյալ լինենք հավետ»:

Դարակները բացում էր, թափում դրանց պարունակությունն ու իր <<ունեցվածքներին>> ժամերով նայում...... Այդ օրը, սակայն, ուրիշ էր.. չպիտի բացեր իր դարակը.. այլ պիտի բացեր արդեն իրենց դարակը....դարակում իրենց իրերն էին..իր ու նրա, որոնք դարձել էին իբրև թե <<իրենց>>....ձեռքն ընկավ նրա օծանելիքը.. հին օծանելիքը..այն օծանելիքը, որը նրան տվել էր ուրիշը, նրա << ( Read more... )

մարդիկ պետք ա միանան ու / կամ բաժանվեն աշնանը, որովհետև աշունն էն եղանակն ա, երբ վալսի նոտաները շարֆ են հյուսում սպասման վզին՝ ջերմացնելով կամ խեղդելով նրան․․․․․․․