Сумленне - страшная рэч, якая прымушае цябе скончыць распачатую серыю допісаў нават праз паўтара года.
І як бы мне ні хацелася распавесці пра вандроўку па Гомельшчыне-Магілёўшчыне, за адсутнасць справаздачы пра якую Наталька з Віталём павінны былі даўно і справядліва закідаць мяне тапкамі, незавершаныя гештальты ўздзейнічаюць на псіхіку магічным
(
Read more... )
Comments 65
Reply
Reply
Reply
Частка 3. http://veragodna.livejournal.com/127137.html
Частка 2. http://veragodna.livejournal.com/117718.html
Частка 1. http://veragodna.livejournal.com/117350.html
Reply
Reply
Тады ў якасці анонса скажу, што ў хуткім часе збіраюся змяшчаць справаздачы з паездак па Гомельшчыне-Магілёўшчыне - рэгіёнах, пра славутасці якіх у жж адносна мала напісана.
Reply
Reply
Так і ёсць, гэтая зараза гадоў 15-20, як з'явілася.
Reply
Дзякуй табе за родныя краявіды!
І калі-калі вы былі ў гэтых мясцінах? )) А то раптам я таксама змагу напісаць табе нешта накшталт твайго каментару Лёшу Арцёмаву ))
Reply
Мы былі пазамінулым летам :). У 2014-м. Неее, я сваіх сяброў занадта цаню, каб прывезці ў госці кумпанію з васьмі чалавек :)).
Reply
Але на кампанію з васьмі чалавек, мабыць, была б такі не зусім згодная :) Тым больш бацькі)
Reply
Вооось :)).
Ды я нават да сваёй сяброўкі дзяцінства, будучы ў Оршы, не заехала калісь, хаця яна і ўшчувала мяне пасля.
Reply
Дарэчы, таксама неаднаразова заўважала схільнасць храмаў дамінаваць над наваколлем. І заўсёды здзіўлялася гэтаму кантрасту - велізарных памераў будынак, а побач туляцца драўляныя хаткі. Памятаю, як уразіў касцёл у Дзісне. Пакуль стаялі разбітыя сцены - дык не так кідалася ў вочы. А як адбудавалі, дахам накрылі - якім жа ён выглядае велічэзным!
Reply
А мы ў Дзісну трапілі, калі яшчэ руіны былі, дык часмусьці такога ўражання той касцёл не зрабіў. Пэўна, памерамі ўразіў касцёл у Іказні.
Reply
Leave a comment