-
Хмарка-Дурніца
Тук-тук.
Прывiтанне.
Хочаш, я раскажу табе казку?
Аднойчы пасля вясны пачалося лета. У iм было тры месяцы, трынаццаць тыдняў i дзевяноста два днi, i сярод гэтых дзён быў адзiн-адзiны, калi паветра пахла вясёлкай, шакаладным марозiвам i прадчуваннем сунiц. Гэта быў самы незвычайны з усiх незвычайных дзён. У аркушы паперы, якi ляцеў па смеццеправодзе ( Read more... ) -
Ліст з вішнямі :)
Ніколі гэтага не рабіла, але можна ж калі-небудзь і пачаць, праўда? А “свой” год - выдатная нагода для.
Так, я вырашыла скласці спіс прыемных для мяне падарункаў. А то раптам вы такі хочаце зрабіць мяне шчаслівай, але не ведаеце, як :))
Парадак пераліку зусім не адпавядае ступені важнасці для мяне. Проста як надумвалася, так і пісалася.
( Хмаркарадасці :) ) -
...
Час, калі дрэвы губляюць сваіх дзяцей.
Калі не ведаеш, дзе,
не разумееш, куды, -
і, не замыкаючы кола, ты проста ідзеш,
падбіраючы лісце, каштаны і жалуды,
гладзіш рыскі і выгіны,
чуеш, як праз туман
вецер на апусцелым вецці акорд бярэ…
Восень - гэта пра страты.
Знаходзіш чарговы каштан
і сябе.
І вяртаеш надзею ў час сумных дрэў.
( Read more... ) -
.
Можна больш не старацца ( Read more... ) -
***
Пахне карыцай ( Read more... ) -
Безназоўнае
Не ведаю, вяртаюся я ў ЖЖ ці не, але фэйсбуку на гэты допіс мне не хапіла. Хай застанецца тут, у самым цёплым для мяне інтэрнэт-месцы.
Гэта хата ў Новых Габах, у якой амаль цалкам прайшлі першыя гады майго жыцця, з якой потым звязана вельмі многае, і ў якую я трапіла сёлета пасля даўжэзнага перапынку...
( Read more... ) -
***
Люты сышоў.
Пакінуў канчатак
“ты”,
на рыпучай паперы
і скуры -
вятроў сляды
і нешта ўнутры,
што дзярэ
да спазму ў гартані.
Словы ўмерзлі ў ільды.
У глыбі маёй вады -
рыба б’ецца
аб рэбры
ў нераце нематы.
Дрэў галіны
нібы
ў іншы сусвет масты,
пад якімі
замерла
і не сплывае
каханне. -
+++
Нешта з галавой маёй усё-ткі да ( Read more... ) -
**Г
Недалёка ад м
(мажлівага, мрояў, мора),
дзе завершацца год і трэш
нулявым канчаткам,
выразаеш з душы
празрыстыя словаўзоры -
упрыгожыць вакенца
побач з маўклівым чатам.
А глыбока ўнутры
ілюзіі б’юцца
рыбай,
між аскепкаў і сноў
паветра хапаюць ротам.
Снег малюе
прагноз на заўтра
на чорных згібах
неасветленых вуліц.
Будзе.
Калісьці.
Потым. -
*...
Так ( Read more... )