Mar 01, 2018 20:43
Люты сышоў.
Пакінуў канчатак
“ты”,
на рыпучай паперы
і скуры -
вятроў сляды
і нешта ўнутры,
што дзярэ
да спазму ў гартані.
Словы ўмерзлі ў ільды.
У глыбі маёй вады -
рыба б’ецца
аб рэбры
ў нераце нематы.
Дрэў галіны
нібы
ў іншы сусвет масты,
пад якімі
замерла
і не сплывае
каханне.
гэта не паэзія
Leave a comment
Comments 4
Оох, як сумна
Reply
Reply
Крычаць катЫ.
І зноўку тЫ
Вярзеш лухтЫ.
Паліў мастЫ,
Трымаў пастЫ
Да нематЫ,
Да хрыпатЫ.
Ды не святЫ
Пакутнік тЫ
Reply
Reply
Leave a comment