Праглядаю пратаколы паседжанняў Буда-Кашалёўскага Райвыканкаму за 1931-32 гг. з надзеяй на тое, што сустрэну хаця б які радок пра майго прадзеда. ( Read more... )

Што хачу прагледзець «калі будзе шмат часу ( Read more... )

Спачатку мае пошукі ўперліся ў тое, што ў Метрычных кнігах Рудзянецкай царквы звесткі па Радзеева ідуць з 1829-30 х гадоў. Самі кнігі пачынаюцца з 1827 году, але першыя гады Радзеева зусім няма, а з 1829 году згодна запісаў кнігі, людзі ў Радзеева раптоўна пачынаюць нараджацца, жаніцца і паміраць. Зразумела, што іх запісвалі, але ў нейкія іншыя ( Read more... )

Шукала інфармацыю па майму пра-пра-прадзеду (пятае пакаленне ад мяне).
Дзям’ян Міронаў. У дакументах Рудзенецкай царквы ён чамусьці сустракаецца толькі з 1861 году і далей. У гэтым годзе ў яго нарадзілася дачка Хрысціна, чацьвёртая з дзяцей. Запісаў пра шлюб, пра тое, што дзеці нарадзіліся - няма. Чаму? Вядома, першае, што можна прыдумаць - што ( Read more... )

На радаводныя пошукі ў 2018 годзе ў мяне затрачвалася зусім няшмат часу. Па-першае, не было магчымасці працаваць у архівах, таму ў асноўным засяродзілася на упарадкаванні таго, што ўжо было напрацавана дагэтуль. Гэта, зразумела, не так цікава, але ўсё адно неабходна, бо забываецца, страчваецца, што не даведзена да ладу ( Read more... )

Скончыўся ліпень, і жнівень пачаўся зусім незаўважна ( Read more... )

У майго бацькі ёсць “абавязковая забаўлянка” у якую ён гуляе з малымі ўнукамі. Садзіць дзіцё на калена ды стукае па пятачцы:

Кую, кую ножку,

Паедзем у дарожку.

Знайшла працяг гэтай забаўлянкі. Выявілася, што яна даволі доўгая, можна сапраўдны масажык зрабіць - і дарожку крывую намаляваць, і пахлопаць (сарока) ці яшчэ чаго прыдумаць:

Кую, кую ножку ( Read more... )

Вот есть у людей свои какие-то характерные черты. Выражение глаз в какой-то момент, интонация, жест - такое, что только у этого человека, никого больше. По большому счету, мы все выражаем эмоции одинаково, иначе мы не могли бы считывать эти эмоции у других. Я говорю не об особой манере смеяться или говорить, а о более мелких, иногда мелькающих ( Read more... )

Оставлю себе выдержки из книги Натальи Олифирович "Семейные тайны. Хранить нельзя открыть". Всю вряд ли буду ещё перечитывать, думаю, что достаточно будет отдельных моментов.

( Read more... )

Дзед - прадзед - прапрадзед. Нітка, што цягнецца невядома з якіх часоў. А вось другі род - і там таксама: дзед-прадзед-прапрадзед... А між імі пабеглі ніткі адносінаў - сябар, сват, хросны, сусед... Саткалася палатно вёскі на кроснах часу і тчэцца далей. А ранейшае губляецца, паціху робіцца нябачным. Даведаешся, хто тады жыў - нібы ніткі тыя зноў ( Read more... )